ศิลปะอิมเพรสชันนิสม์ใหม่

ศิลปะอิมเพรสชันนิสม์ใหม่
ลัทธิอิมเพรสชันนิสม์ใหม่ หรือ ลัทธิประทับใจใหม่ (อังกฤษ: Neo-impressionism) “Neo-impressionism” เป็นคำที่เริ่มใช้โดยนักวิพากษ์ศิลปะชาวฝรั่งเศสชื่อเฟลิกซ์ เฟเนออง ในปี ค.ศ. 1886 ในการบรรยายขบวนการทางศิลปะที่ก่อตั้งขึ้นโดยชอร์ช ปิแยร์ เซอราต์ (Georges Seurat) งานชิ้นเอกของซูราต์ “A Sunday Afternoon on the Island of La Grande Jatte” (ไทย: บ่ายวันอาทิตย์บนเกาะลากรองด์ยัตต์) เป็นงานชิ้นแรกที่เป็นการเริ่มขบวนการของแนวคิดทางศิลปะดังว่าเมื่อตั้งแสดงเป็นครั้งแรกในนิทรรศการแสดงศิลปะของสมาคมศิลปินอิสระแห่งปารีส ในช่วงเดียวกันนี้เป็นช่วงเริ่มต้นของยุคใหม่ของฝรั่งเศสที่จิตรกรหลายคนพยายามแสวงหาวิธีใหม่ในการแสดงออก ผู้ที่ดำเนินตามลัทธิอิมเพรสชันนิสม์ใหม่โดยเฉพาะจะนิยมวาดภาพฉากต่างๆ ที่เกิดขึ้นในเมือง และ ภูมิทัศน์และทะเลทัศน์ จิตรกรอิมเพรสชันนิสม์ใหม่จะใช้การตีความหมายของเส้นและลายเชิงวิทยาศาสตร์ในการเขียนภาพ จิตรกรกลุ่มนี้มักจะกล่าวถึงเทคนิคการผสานจุดสีเพราะเป็นลักษณะการเขียนภาพในช่วงแรกของลัทธิอิมเพรสชันนิสม์ใหม่

แสงและสี
ในช่วงแรกของลัทธิอิมเพรสชันนิสม์ใหม่ชอร์ช ปิแยร์ เซอราต์และผู้ติดตามพยายามพัฒนาลักษณะการเขียนที่มาจากแรงกระตุ้นของอารมณ์ (impulsive) และ จากสัญชาตญาณ (intuitive) ของศิลปินอิมเพรสชันนิสม์ ศิลปินอิมเพรสชันนิสม์ใหม่จะใช้การประจุดเพื่อที่จะแสดงถึงความมีระเบียบและความยั่งยืนในการวาดภาพ (organization and permanence) ซูราต์พยายามเพิ่มการสร้างเอกลักษณ์ของขบวนการโดยการพยายามให้คำอธิบายถึงทัศนมิติในเรื่องของแสงและอ็อพติค


ชื่อภาพ “A Sunday Afternoon on the Island of La Grande Jatte” โดย ชอร์ช ปิแยร์ เซอราต์ ราว ค.ศ. 1884–1886



ภาพเหมือนของเฟลิกซ์ เฟเนออง โดย พอล ซินยัค ค.ศ. 1890


จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี